On the move.. - zonder grappen

Ha lieve mensen,

Hoewel het een paar weken stil gebleven is op m'n blog, heb ik zelf niet stil gezeten. Sterker nog, ik ben vrijwel continue 'on the move' geweest. En sinds vorige week maandag kan ik daar ook een 'move out' aan toevoegen.

Move out
-----------------------------
Misschien herinner je nog dat ik in het begin over m'n kamertje in het Dutchie house vertelde; alle 8 NLse huisgenoten waren top, maar mijn kamer rechtstreeks aan de woonkamer/keuken en de veel te hoge huur een stuk minder. Afgelopen weken heb ik veel moeite gedaan voor een huurverlaging of dan wel om onder het contract uit te komen, maar de property managers werkten niet mee. Integendeel.. Nadat ik bij hun op kantoor langs was gegaan, leek het even alsof er eindelijk een goede oplossing zou ontstaan. Maar achteraf bleek dat toch weer te veel gevraagd dus heb ik een einde aan de ongein gemaakt. Met mijn borg de openstaande huur betaalt, de sleutel in de deur achter gelaten en tegen de tijd dat de manager voor de exit inspection kwam, was ik long gone.. Oké, misschien niet long (2uur eerder), maar ik was er klaar mee. Gelukkig kwam ik in mijn zoektocht naar een betere (en goedkopere) kamer ook veel goedaardige landlords tegen. Mijn nieuwe landlord heeft qua looks wat weg van de Kerstman; een witgrijze oude man met baard, dikke buik en pretogen. Hij heeft me veel geholpen, en inmiddels heb ik ook het een en ander geleerd over mijn rechten als huurder via de Tribunal Court. Overal valt weer een wijze les uit te trekken, hierin geen uitzondering.. Hoewel ik erg blij ben met m'n upgrade, zal ik alle dutchies op me heen toch missen! Het is maar goed dat Albany niet zo groot is, 10 minuten op de fiets valt te overzien. Mijn nieuwe huisgenoten zijn wat meer op zichzelf ingesteld, maar vriendelijk dus ik heb niets te klagen!


Verder heb ik alweer het een en ander afgereisd. Te beginnen waar ik met mijn vorige verslag eindigde; weekendtrip Coromandel.

Coromandel Peninsula
-------------------------------
Samen met Ria en Jacqelien heb ik een heeeerlijk weekend in Coromandel doorgebracht. We vertrokken vrijdags met de Total Sport bus en vanwege Labour Day op Maandag konden we er mooi een lang weekend van maken. We overnachtten in Whitianga, absoluut een sfeervol stadje aan de haven Mercury Bay.

Een van de higlights van Coromandel Peninsula is de Cathedrale Cove, met waarschijnlijk de meest gefotografeerde rots van Nieuw-Zeeland…. De dames dropten mij op het strand van Hahei waar ik te water ging in een zeekayak voor een 3uur tour naar deze rots. De tour was top; een Britse gids die onwijs veel te vertellen wist, een leuke internationale groep en met het kayakken op zich kon het voor mij eigenlijk al niet meer stuk. Ieder zat in een 2persoons-kayak, wat betekent dat degene voorin het boegpaard is, oftewel het ritme aangeeft en de achterste het roer, oftewel stuurt met voetpedalen (en deze persoon kon eenvoudig 'ongemerkt' pauze nemen van het peddelen…!).

In het café bij ons hotel was een Mexican Party aan de gang. Jacq en ik regelden wat sombrero's van een paar aangeschoten gasten en we waren good to go! Ria was deze keer iets eerder te bed gegaan, die wilde fris en fruitig zijn voor haar paardrijd-tour de volgende dag. Dachten wij even slim te zijn om met Ria af te spreken de kamerdeur niet op slot te doen; dan hadden wij geen sleutel nodig.. Waren we even vergeten dat de hoteldeur zelf op slot ging 's avonds laat. Gelukkig was de manager van het café zo vriendelijk om ons door de keuken weer het hotel in te loodsen. Met een wijntje en fleecedeken besloten we nog even na te genieten op de brandtrap. Waarna bleek dat we niet de enige waren die het slot op de hoteldeur waren vergeten toen een gast ons tegemoet kwam lopen via het dak! Luck was on our side, want nadat hij via de nooddeur het hotel binnen was gegaan, schoot deze in het slot terwijl wij nog lekker buiten zaten.. Het was toevallig dat een van de bedienden ook door de nooddeur moest en zodoende deze weer voor ons opende. Eind goed, al goed!

De volgende dag Ria afgezet bij de range en Jacq en ik bezochten een soort kinderboerderij. Dat begon al goed; Ken je die witte papagaai-achtige vogel met een grote gele kuif? Dat was de eerste attractie. Ik kreeg een warm welkom met een ''Hello''. Uiteraard was ik gefascineerd en toen op het bord stond dat 'Smiley' ook graag bij mensen op schouder of arm stapt, liet ik het beestje zijn gang gaan. Jacquelien niet gezien, en ik weet nu waarom. In kleinere lettertjes stond namelijk dat het juist de truc was om 'Smiley' weer op de stok te krijgen.. Het ergste was misschien nog dat zelfs die vogel me aan het uitlachen was (hints his name). Nadat Jacq enigszins uitgelachen was, besloot ze me toch uit de brand te helpen en de eigenaar erbij te halen die me van 'Smiley' verloste. Verder braaf de borden gelezen en opgevolgd; Vingers-etende varkens met rust gelaten en de pijlen gevolgd die ons een mooie rondleiding gaven. Niet veel later was het mijn beurt om te lachen. Uiteindelijk kwamen we bij een hek met de tekst "Please go this way". Wat op zich geen moeilijke opgave was, hetzij dat dit hek bewaakt werd door Moeder Gans die het vooral Jacq niet makkelijk maakte om te passeren. Nu komt het beste gedeelte, want het pad liep dood dus moesten we weer terug ook haha!

Verder hebben we het Hot Water Beach bezocht in Coromandel, een unieke locatie waar je een eigen thermische hot pool kan graven. Oftewel; een gigantisch strand, met een kluitje toeristen opgehoopt op een klein gedeelte daarvan die allemaal trots aan het graven of relaxen waren. Eerlijk gezegd had ik eigenlijk toch meer pret op de kinderboerderij hihi!

Thanks voor dit top-weekend ladies, good times!!


Taupo Golf Event
------------------------------
Maandags kwamen we terug, dinsdag waren mijn spullen ingepakt voor m'n volgende uitstapje: Taupo Master Golf Event met mijn stage Total Sport. Over het algemeen doet Total Sport meer offroad mountainbike/trailrunning events, maar om zich verder te ontwikkelen en op een nieuwe markt te richten, is ook dit golf event georganiseerd.

Het zal je verbazen hoeveel techniek en concentratie bij golf komt kijken. Daar keek ik in ieder geval van op. Maar over het algemeen is het voornamelijk een sociale gebeurtenis. Elke avond was er een kleine prijsuitreiking en waren er wat key speakers zoals een fenomenaal interview met voormalig sportscaster voor radio en tv Murray Deaker (die samen met zijn vrouw deelnam aan het event). Het was geen rocket science om te helpen bij dit event, maar zeker wel leerzaam en aardige mensen ontmoet. De eerste dag op de golfcourse was ik aan het rondsjeezen in een golfcard, en kreeg het voor elkaar dat ergens in "the greens" mijn mobiel uit mijn broekzak gegleden was. Ik dacht dat ik die nooit meer terug zou zien, maar een van die aardige mensen had hem gevonden en teruggebracht! Verder samen met Sally van Total Sport een swing uitgeprobeerd en een paar goede pointers gekregen. Maar dan nog, golf is niet mijn piece of cookie!

En wat bovendien geen nare bijkomstigheid was; dit event vond plaats in Taupo, vanuit het Hilton hotel! Vraag me niet hoe, maar op een of andere manier eindigde ik (als enige stagiaire op dit event) in de grootste kamer met queens-size kingbed, eigen badkamer etc. Not bad at all!


Piha
---------------------
Zaterdag's kwam ik terug, en zondag had ik een uitstapje naar Piha beach. Ik kon een wetsuit en surfplank lenen van Jack en zodoende kon ik even kijken of ik nog steeds surfer-skills had. Zo goed als het mijn eerste keer ging, zo slecht ging het nu. Laten we het erop houden dat het kwam omdat ik een kleiner surfboard had (ipv het gebruikelijke longboard) en dat de stroming erg sterk was. Ik werd in ieder geval weer even met m'n voeten op de grond gezet; er zit niets anders op dan binnenkort meer oefenen :)

In het midden van Piha Beach, grenzend aan de zee, vind je een onmisbare kenmerkende rots. Je kan eigenlijk niet op Piha Beach zijn geweest zonder deze rots op te lopen. Officieel mag je maar tot halverwege komen vanwege voorgaande ongelukken, en is het verboden om naar de top te gaan. Toch doen uiteraard, op slippers en zonder gevaar maar wel met een schitterend uitzicht.

Op de terugweg in Auckland gestopt bij Mount Eden. Midden in de drukke stad vind je deze met gras begroeide krater, wat een mooi effect geeft. Echter zou ik toch weer wat beter op de kleine letters van belangrijke borden moeten letten. Met de auto reden we naar de top, voorbij de slagboom met een groot bord dat deze gesloten was van 11:00pm tot 6:00am. Dachten we althans… Dus toen we rond 21:30 terug wilde, bleek de poort gesloten! We waren niet de enige die dit verkeerd geïnterpreteerd hadden, dus het duurde gelukkig niet al te lang voordat iemand ons kwam bevrijden.


The Taniwha, Tokoroa.
--------------------------------
Houdt het dan nooit op? Nee, we gaan gelukkig nog vrolijk door. Woensdag samen met de nieuwe Duitse stagiaire Kerstin in de huurbus naar Tokoroa gereden voor het volgende event: The Taniwha. De Taniwha is een offroad mountainbike en trailrunning event en heeft een schitterende event base/finish. Vanwege de reis en de voorbereidingen waren we een aantal dagen eerder heen gegaan. Ondanks alle mooie plekken en fijne werksfeer, is het wel hard werken, maar 's avonds altijd ook tijd voor een wijntje. Plus hadden we deze keer een zonnetje erbij, dus dikke primo!


Coastal Challenge Series, Wellington.
-------------------------------------------
Zondag thuisgekomen, en woensdag vertrokken naar Wellington voor een Coastal Challenge (zo'n 12hour drive)! Ook tijdens zo'n rit bevalt genoeg te beleven. Van inhoud verliezen uit de trailer tot een lege accu tot een boete voor te snel rijden, het was geen saaie rit! In NZ is de max. snelheid 100 km/u, maar 90 km/u als je met trailer rijdt. De politieman deed alleen z'n werk, maar het hielp niet dat Cam niets leek op z'n ID. Vroeger kort haar en glad geschoren, nu warrig kapsel met baard haha dat zorgde voor een heel verhoor. Toch wisten we alles goed op te lossen en zijn we compleet aangekomen.

Anyways, het is de eerste keer dat dit event plaats vond in Wellington en maakt deel uit van een serie evenementen. Twee zonnige dagen voor het evenement begon ik me bijna af te vragen hoe Wellington aan z'n bijnaam kwam. De dag van het event, zaterdagochtend, kreeg ik antwoord: Windy Welly ging flink tekeer. We moesten wachten met het opbouwen van de event base/finish, voordat alle tenten, tafels, stoelen, signage, etc er vandoor zouden vliegen. Gelukkig ging de wind liggen en waren we op tijd om de eerste finisher te ontvangen. Er is altijd ruimte voor verbetering, maar toch werkelijk een schitterend evenement neergezet!

En nu zowaar een weekje thuis.. Even bijtanken, en toch keep on moving :)

Liefs, Sabien

P.S.: Het heeft even geduurd, maar nu eindelijk ook wat foto's bij de verhalen.