Part 2: Moving on - down south

---- "Every journey of a thousand miles, starts with a single step.." ----

Inmiddels heb ik het gehaald naar the other side of New Zealand, het zuidereiland. Op dit moment zit ik in Takaka, golden bay, maar daar zijn alweer een aantal avonturen/stappen aan vooraf gegaan.

Mijn eerste missie was het doen van de beroemde one-day hike van NZ, de Tongariro Crossing op het noordereiland. Na afscheid op stage zou ik ochtendsvroeg 1.30 in Turangi aankomen en afhankelijk van het weer kijken wanneer ik de crossing zou doen. Wat een pech en wat een geluk zo dicht op elkaar: nog geen drie kwartier van Turangi vandaan gooide iemand een raam van de bus kapot waardoor ik uiteindelijk pas half 5 in mijn hostel aankwam. De eigenaar was zo aardig om me evengoed op te komen halen (in zijn gestreepte pyjama!). Hij liet me ook weten dat nog geen 4u later iemand naar het national park zou gaan voor de crossing en als ik zou willen mee kon rijden in ruil voor benzinekosten. Het bleek een schitterend heldere dag, dus ik kon deze kans niet laten schieten! Waaaauw, heb mijn ogen uitgekeken. Samen met Dave van de UK ook de Mount Doom beklommen. Wat een klim was dat; 2 stappen omhoog, en vervolgens glij je weer 1 stap terug.. Totdat we erachter kwamen dat klimmen en klauteren via de wat vastere rotsen een beter idee was. De voldoening van de top bereiken en het uitzicht gaandeweg maakte alles goed! Daarna sloten we aan bij zijn moeder en voltooide we de crossing in totaal 8u. De volgende dag de Turangi rivier bekeken met Tyler uit het hostel, voor ik in de bus naar Wellington stapte. Sommige mensen vliegen jaarlijks over naar NZ, simpelweg om een maand te vissen in die rivier.

In Wellington kon ik bij mijn landlord uit auckland, Trent, verblijven. Hij en later huisgenoot Ryan waren mijn persoonlijke gidsen. Te papa museum, scenic routes (langs het huis van Peter Jackson), Mount Victoria, karten en wat boswandelingen hier en daar.

Daarna was het de hoogste tijd om door te gaan, op naar het zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Zo gezegd zo gedaan en de ferry bracht me naar Picton. Daar ben ik ook een paar nachten gebleven.


Hoe spannend het soms ook voelt - het alleen op pad en maar zien hoe het loopt, de spontane avonturen en ontmoetingen geven me er zoveel energie voor terug. Klein voorbeeld, op de top van een heuvel in Picton, kwam ik drie andere individuele reizigers tegen van 19, 23 en 50 jaar oud en hebben samen een gezellige middag doorgebracht. Sterker nog, uiteindelijk bleek Max van Wisconsin in exact dezelfde dorm room als mij te slapen. Hoe random om elkaar dan juist op de top van een heuvel te ontmoeten! De volgende morgen huurde we samen een kayak om Picton foreshore te verkennen, stunning!

Laat ik eerlijk wezen, dat op zich hostels ook een goed uitgangspunt zijn om mensen te ontmoeten. Zeker als je van A naar B wilt komen, en je niet alleen wilt liften. Zo ontmoette ik Alexandra, een alleraardigste franse gymdocente. We besloten de volgende morgen samen te liften naar Nelson.

Man oh man, na 3 dagen stralend weer, kwam de regen nu met bakken uit de lucht. Inderdaad, de perfecte dag om te liften, NOT haha.. Binnen no time hadden we echter onze eerste lift van een vriendelijke local. We kregen zelfs een zak vers gevangen mosselen mee toen hij ons afzette op een kruispunt richting Nelson. Ik was door het dolle heen, dit liften is easy peacy! Je voelt hem misschien al aankomen, maar de volgende rit liet namelijk wat langer op zich wachten, en nog steeds in de stromende regen. Dachten wij even dat de regen voor medelijden zou zorgen, maar aan de andere kant: wie wil er nou een aantal doorweekte backpackers in zijn auto? Gelukkig was ik in goed gezelschap! Mijn optimisme liep vervolgens een deuk op toen we na 30 min een andere lifter uit NY ontmoette die op dezelfde plek al 4u niet verder kwam.. Slik! Maarrr 5 min later werden we opgepikt en op de main road naar Nelson afgezet. Halleluja, Margaret bracht letterlijk wat zonneschijn! Vanaf daar hadden we met 10 min onze volgende rit te pakken naar Nelson. Hoewel... Een half uur van Nelson vandaan, out of the blue, bedacht deze reiziger van de UK dat ze haar plannen om ging gooien. Bizar!! Moet zeggen dat ze ook wel een beetje verstrooid over kwam. Dus wij de auto uit met onze spullen. Ze maakte een u-turn en dat was dat. Gelukkig raakte ik 2 sec later aan de praat met een local die ons wel in Nelson afzette. Duss 4 auto's, 4 uur, regen, zonneschijn en een zak mosselen later... Bestemming bereikt. Het was een interessante reis en grappige manier om mensen te ontmoeten. Ik heb me samen met Alexandra dan ook goed vermaakt. Fijn om het niet alleen gedaan te hebben.


------ Woofing -----
Met name vanwege de ervaring maar ook om geld te besparen, besloot ik te beginnen met helpx oftewel woofer. Wat betekent paar uurtjes per dag werken in ruil voor accommodatie en soms ook maaltijden.

* Mijn eerste (woofer)baantje was in Richmond, Nelson. Monica en Jim hebben een bedrijf in springkussens. 15 uur werken per week voor accommodatie en extra uren krijg ik uitbetaald. Erg fijn dat ik op korte termijn bij ze terecht kon. Ik bleef maar 2 dagen maar kom eind maart bij ze terug en krijg dan betaald voor de uren die ik dan maak. Altijd fijn zo'n zakcentje.


Maandags ging ik er vandoor, voor een cruise en walk in een gedeelte van Abel Tasman National Park. Welcome to Paradise; gouden stranden, turkois tot helderblauw water en een diversiteit aan groene planten en bomen. Onderweg nog van de natuurlijke (koooude) waterslide van Cleopatra Pools gegleden, ik kon het niet laten.
Voor na de tour had ik vrijwel niets gepland; geen vervoer, geen hostel, en potentieel wooferbaantje ging ook niet door.. Gek genoeg maakte ik me daar niet eens druk over. En terecht, want ik raakte aan de praat met een van de kayak instructeurs op de boot, Troy. En van het ene op het andere moment had ik opeens een lift, hielp Troy me aan een nieuw (woofer)baantje en een slaapplaats (in een boot!) in het schitterende Marahau, de start van Abel Tasman. Had het niet beter kunnen treffen, lucky me!

* Daryl runt in zijn eentje een bedrijfje in Stand up paddleboards (SUP) en sit-on-tops kajakken. De trots van het bedrijf is SUP(er)star Sally. Je weet misschien dat ik geen held ben met honden, maar deze Sally is geweldig. Anyhow, ze konden wel wat hulp gebruiken. De volgende ochtend was de eerste keer dat ik op een SUP stond, diezelfde middag gaf ik de instructies en op dag 2 gaf Daryl me de superguide status; Ik kreeg de kans om een gedeelte van het park te lopen dat ik nog niet gezien had, terug te kajakken vanaf watering cove en kreeg ervoor betaald..! Het maakte de dag wel lang, maar again lucky me! Ik hoop dat mijn geluk niet op raakt binnenkort want de volgende dag had ik weer mazzel. Ik kon gratis een dagje mee op een boottour door Abel Tasman met een maat van Daryl, Steward. Hij wist zoveel te vertellen, dus veel geleerd en gezien (ook zeehonden). Werken voor Daryl was my pleasure, kreeg betaald voor mijn uren en genoot ervan. Ook hier kom ik zeker terug in april om te helpen met een sup-race.

* Tot nu toe had ik 2 wooferbaantjes gehad, maar beide weken eigenlijk af van de normale standaards van woofing. Dus tijd om dat eens uit te proberen. Sinds 2 dagen zit ik nu bij Volker, een Duitse Nieuw-Zeelander in Takaka, Golden bay. Samen met Can (John met een a) uit Duitsland voeren we de kippen, helpen we in de tuin, maar hebben we ook wat tijd om de omgeving te verkennen. De regen maakt het alleen wat lastiger en ook vanwege Volkers baan zullen we daarom het weekend waarschijnlijk wat meer werken. Wel interessant is dat bijna al het eten van Volker, uit zijn eigen tuin komt. En hij maakt zelfs zijn eigen yoghurt en muesli. Morgenavond nemen we een kijkje bij zijn hippie-koor. Will see, of bedoel zal het wel horen.


Okidoki, de regen hield dan wel het een en ander op, maar gaf mij wel even de tijd om van me te laten horen. Foto's probeer ik andere keer. :)

Liefs, Sabien