Hitchende Turtles nog aan toe...!

Één keer knipperen, en ik ben alweer een maand verder! En tot nu toe vlieg ik van het ene avontuur in het andere, dus dat bevalt prima. Over vliegen gesproken.. Als ik wat geluk heb, zit ik morgen in een helikopter onderweg naar een weekje vrijwilligerswerk! Maar ik zal niet op de zaken vooruit lopen. Eerst even terug naar Takaka, waar ik nog een paar dagen te wooferen had.

Woofing
-------------------------------------
Samen met de andere Duitse helper Can de omgeving van Golden bay verkend; Waikiki Beach bij Farewell Spit en Wainui Falls. Mijn geluk dat hij een auto had. En ondertussen de host Volker geholpen in de tuin, kippen achterna gerend (ik had er natuurlijk één laten ontsnappen) en een tochtje gemaakt in een traditionele 6persoons waka (soort kano waarmee de maori's oorspronkelijk in NZ aankwamen). En toen terug naar Marahau als SUP-instructeur! In de tussentijd was het SUP-team versterkt met de Engelse Izzy en Leah, Deense Nanna en Duitse Lulu. Jawel, 5 meiden, Daryl en één hond op 1 boot! En ik maar denken dat ik het kippenhok achterliet in Takaka haha... Het maakte het vooral erg gezellig! De twee Engelsen waren de eerste die het nest weer verlieten maar samen met Nanna en Lulu bleef ik tot na Pasen. Een kleine indruk van de avonturen;
* Een "kleine reddingsactie" voor 10 koppige Chinezen die zichzelf een beetje overschat hadden. Wat betekende dat wij met kayaks alle paddleboards op konden halen in het ruige water.. Nooit zal ik Lulu's uitdrukking vergeten met dit als haar eerste kayakervaring: "I don't like kayaking...". Haha wat betekende dat arme Nanna het meeste werk moest doen in de double kayak. Zelf had ik het ook vrij druk in mijn single kayak en 4 paddleboards op sleeptouw.
* met Pasen had Daryl een kleine SUP race naar Split Apple Rock georganiseerd. Een paar locals, de crew en één professionele paddleboarder verschenen aan de startlijn. Rara wie won? Not me, maar samen met Nanna wel duo-paddleboarden uitgevonden.. Wat net zo klunzig is als het klinkt.
* Dagje zeilen op een catamaran met Mark. Van surfen op de spetterende golfen tot varen op stil water in het nog steeds paradijselijke Abel Tasman. Erg blij met het aanbod, ik kon gratis een keer mee met een tour als "koffiemeisje". Die keuze was dus snel gemaakt.
* Op onze laatste dag besloten Nanna en ik er 's ochtendsvroeg op uit te gaan met de double kayak om de sunrise te zien. Eenmaal op het water was het te bewolkt om de zon te zien, maar wel hadden we een andere encounter.. Iets onder de boot maakte een gek krassend geluid en begon tegen onze kleine kayak te duwen. Niet te geloven, houd je hart vast; een shark-attack!! Oké het was een kleintje, of misschien was het een kingfish, maar het leek verdacht veel op een haai haha check de foto en bepaal zelf.


Hitchen
---------------------------------
Ook aan Marahau kwam een einde, want het was weer tijd om de rest van NZ te verkennen. Als echte bepakte hitchhike-turtles vertrokken Nanna en ik uit Abel Tasman. John, een van de locals die vaak bij onze SUP-trailer te vinden was, was onze eerste lift naar Motueka. Doel was het bereiken van Westport. Weersvoorspelling: regen, regen, regen. Met Chocolate Chip Cookies als lokaas, hoeften wij gelukkig niet lang op een lift te wachten en wisten we de regen perfect te omzeilen. 4 auto's en 4 uur later bestemming bereikt (dat is netjes als je bedenkt dat het zo'n 3:15u rijden is met de auto en we zelfs boodschappen gedaan hadden in de tussentijd).
In Westport een brilliant surflesje meegepakt van Mark Perana (een well respected surfcoach in NZ).

Daarna weer verder liften naar Punakaiki, oftewel de Pancake Rocks met indrukwekkende rotsformaties! Ook besloten we de Pororari River Track en de Cave Creek te bekijken. Wat bleek een goede dagbesteding. Op onze terugweg, liepen we langs een oud stel met een campervan. Een kort praatje, leidde tot de vraag: "hebben jullie 10 min de tijd en willen jullie iets speciaals zien?" Uhh ja?! Dus wij (Nanna, Franse Teddy en ik) volgden de oude man (80+) langs de oude rivierbedding. Hij begon te vertellen over vroeger en over de rivier (blablabla) maar uiteindelijk komen we bij een kleine gleuf in de berg. Dat ging het om.. Het duurde even voor het kwartje bij ons viel, maar bleek dat mensen nog steeds via deze gleuf naar binnen gingen; caving. Enn sterker nog, dat deze beste Derek dat ook diezelfde dag nog aan het doen was! (Had ik al gezegd dat hij 80+ was en net aan zonder wandelstok kon lopen?!) Dat konden wij niet aan ons voorbij laten gaan. Hoppa, die grot in! We hebben zelfs glowworms gezien. Derek en Moira gaven ons een lift in hun oude campervan naar ons hostel en daarna sprongen Nanna en ik in de auto bij Teddy onderweg naar Greymouth. Omdat Teddy ook in zijn autootje sliep, was alleen de passagiersstoel voorin vrij en de achterbank/kofferbak was vol met (deels onze) bagage, matras, pannen etc. Je kan je wellicht voorstellen, dat liften enige flexibiliteit vereist...

Ons volgende plan was Arthur's Pass. Deze lift kregen we van Robert in zijn grote luxe campervan. We kregen een maaltijd, thee en koffie en werden goed voorzien. Het was een schitterende dag, en een prachtige route! In Arthur's Pass zelf een kleine pitstop en kon ik nog even in het Nederlands gedag zeggen tegen Pien (kennen elkaar via SM&O), die in het cafe aan het werk was! Wie weet meeten we later weer in NZ :) Nanna en ik deden een deel van de Binser Saddle wandeling en hebben wat rotsen beklauterd bij Castle Hill. Uiteindelijk eindigde we in een hostel in Springfield, en Robert ging door naar Christchurch. Wij besloten Christchurch te skippen en hoopten Lake Tekapo te kunnen bereiken. Maar iets in die richting zou ons ook al gelukkig maken. De eerste lift kregen we van een muzikant onderweg naar Christchurch die ons op de splitsing afzette en ons een van zijn CD's mee gaf.

Het grappige van wachten op een lift is dat er verschillende types bestuurders te onderscheiden zijn:
- De bestuurder die erg z'n best doet om je de indruk te geven dat ze je niet gezien hebben (vaak vrouwen)
- De thumbs up maar gewoon doorrijden
- De begroeting van een bestuurder die de verkeerde richting op gaat
- De bestuurder die opgelucht adem kan halen want hij/zij heeft werkelijk geen plek
- De bestuurder die amper plek heeft maar anders hoogstwaarschijnlijk wel gestopt was
- De bestuurder die stopt (meestal locals of andere reizigers)
Vrolijk dansend en lachend brachten we weer 20 minuten door tot de volgende auto ons eerst passeerde. Volkomen terecht want deze familie van 3 was overduidelijk zelf ook op reis en had waarschijnlijk geen plek voor 2 volbepakte backpackers. Blijkt dat er nog een kenmerkende categorie is: de bestuurder die amper plek heeft, en dan alsnog stopt! De auto maakte een U-turn, pikte ons op en brachten ons niet alleen naar Lake Tekapo maar maakte ook een stop bij Mt Cook. Bovendien waren Rachele, Mike en dochter Madizon een hilarisch en ontzettend vriendelijk gezelschap. Dit was waarschijnlijk de beste lift ever!

Lake Tekapo staat bekend om het helderblauwe water, onwijs mooi! En we hadden zelfs sneeuw op de bergtoppen! BRRRR koud, zeg maar dag tegen zomer NZ. Maar het gaf het meer wel een mooi effect. Helaas konden we maar 1 nachtje blijven want de backpackers zaten al snel volgeboekt. Gelukkig voor ons hadden we die avond een groep Australiers ontmoet die richting Queenstown gingen de volgende dag en 2 plekjes vrij hadden in de auto! Nanna en ik besloten uit te stappen in Wanaka, een stadje die we beslist niet over wilde slaan. Hier maakten we ook het een en ander mee, zoals:
* Zelf brood bakken. Ik had het nog nooit gedaan en het is schijnbaar heel makkelijk. Let op: zorg er wel voor dat je een oven tot je beschikking hebt. Daar ging het bij ons mis! Helaas kwamen we daar achter nadat we al het deeg bereid hadden haha. Gelukkig had het volgende hostel wel een oven. Let op: als je de oven niet kent, pas dan extra op dat je het brood niet aanbrand....
* Naar mt Iron en een deel gelopen naar Roy's peak voor een mooi uitzicht.
* Voetjes van de vloer/het meer: Parasailing!!

De volgende stop was Franz Josef. Binnen het kwartier kregen we een lift van 2 Indiërs die dezelfde bestemming hadden, dus dat was mooi meegenomen. En dat was ook meteen onze laatste Hitchhike-rit samen. Als ik aan al onze ritjes terug denk, realiseer ik me dat we echt veel mazzel gehad hebben. Liften op regenachtige dagen zonder nat te worden, langste wachttijd was niet eens een half uur en ondertussen altijd in goed gezelschap met een gezonde overdosis humor. De plek waar je gaat staan om te liften, kan veel verschil uitmaken. Plus dat meiden toch een kleine voorsprong hebben. De hitchhikende jongens die we gesproken hebben, moesten soms 3 tot 5u wachten op een lift haha!

In Franz zijn Nanna en ik naar de top van Alex Knob gelopen, een 360 graden uitzichtpunt. En hebben later ook de glazier wandeling gedaan. En toen was het tijd om afscheid te nemen. Nanna is vanochtend aan haar reis naar Queenstown begonnen en ik in de bus terug naar Westport. Wannnt als het weer een beetje mee werkt, vlieg ik morgen per heli naar een hut om aan de old ghost road track te werken!! Al 7 jaar wordt er aan deze oude goudmijn- track gewerkt door vele en vele vrijwilligers. Eind 2015 is de track af als het volgens plan gaat. En ik heb de kans om daar ook wat aan bij te dragen! Dus fingers crossed dat het weer morgen goed genoeg is voor de heli om mij en de andere vrijwilligers af te zetten!

Tot de volgende keer. Liefs, Sabine